Onze rituelen zijn de opvoering en uitvoering van de mythes waarin we geloven. En die mythes verbinden ons aan elkaar en aan wie we zijn.

We associëren rituelen misschien al te vaak met oubollige religieuze praktijken, en dat hoeft niet zo te zijn. Onbewust beleven we onze rituelen bij allerlei soorten van overgang. Denk maar aan de verjaardagstaart met het uitblazen van het gepaste aantal kaarsjes. Door onze rituelen geven we uiting aan wie we zijn en welke tradities we willen in ons leven. Door ons wekelijks bezoek aan het museum, of door onze wekelijkse braspartij vertellen we anderen en vooral onszelf wie we zijn.

Vaak heeft een ritueel een tijd en plaats, die we in het religieuze equivalent “heilig” noemen. Niet zo lang geleden vertelde een klant mij dat de vrijdagavond voor hem heilig was omdat hij dan elke week een uurtje gaat zwemmen.

Sommige rituelen zijn een gedenkteken en laten ons even stil staan bij belangrijke momenten. Velen onder ons hebben zo vorige week het Kerstfeest beleefd. Andere rituelen hebben meer met succes te maken, voor onszelf of voor een ander, en dan branden we een kaars voor het welslagen van een examen of voor de genezing van een zieke vriend. Bovenal creëert een ritueel een gevoel van verbondenheid.

Ook deze oudejaarsavond kent vele rituelen. De samenkomst met vrienden, want Kerst vorige week was aan onze familie besteed. Voor sommigen komt er opnieuw een overvloed aan eten en drinken. Anderen zullen dit moment nuttig besteden om hulpbehoevenden te bedelen. Samen tellen we de laatste minuut af naar het nieuwe jaar, om dan uitbundig vuurwerk te laten knallen.

Ik wens jullie een prettige overgang van het oude naar het nieuwe jaar!

Veronderstel dat ik jou elke dag 86.400 euro geef, elke dag stipt om middernacht. Voorlopig toch. Ik heb slechts 1 voorwaarde, tegen middernacht de volgende dag moet het geld op zijn. Als het geld niet op is, dan krijg je geen nieuw bedrag en dan stopt het voorgoed. Bovendien weet je, dat ik hoe dan ook op een dag kan en zal beslissen om te stoppen met geven. Totaal onverwacht.

Dus elke dag ga je naar de markt of naar een of andere winkelstraat of winkelcentrum. Je stapt een winkel binnen op zoek naar de mooiste dingen die je kunt vinden. En daar zie je het meest lelijke tapijt dat je ooit gezien hebt, en bovendien is het duur. Dus je koopt het, en je zegt tegen de verkoper: “Hier is mijn adres, lever het maar aan huis.” En vreemd genoeg geeft de verkoper jou korting omdat hij het aan huis mag leveren. Maar misschien hij is blij dat hij van dat lelijke tapijt vanaf is.  Enkele winkels verder vind je de meest afgrijslijke lamp die je ooit gezien hebt. Bovendien maakt de lamp een vreemd, irriterend geluid waarvan niemand weet hoe je dit geluid kunt afzetten. Zelfs al schakel je de lamp uit, het geluid blijft zoemen. Vanzelfsprekend is de lamp extreem duur. Dus besluit je onmiddellijk om de lamp te kopen. Opnieuw zeg je tegen de verkoper van de lamp: “Hier is mijn adres, lever het maar aan huis.” En opnieuw geeft deze verkoper korting. Zo ga je de hele dag door, en koop je voorwerp na voorwerp, het ene al afzichtelijker dan het andere, tot bijna al jouw geld op is. En voor je ’s avonds naar huis gaat, loop je nog even langs bij een of ander afhaalrestaurant, want je hebt helemaal geen honger, en je koopt de meest vettige en ongezonde maaltijd die je niet lust, maar waarvan je weet dat hij op jouw maag zal blijven liggen zodat je zeker niet te goed slaapt die nacht.  En ’s avonds, wanneer je thuis komt kijk je verbaasd rond en vraag je jezelf af waarom jouw huis toch zo lelijk ingericht is vanbinnen.

Het klinkt als een zinloos verhaal, niet? Waarom spendeer je dan al jouw tijd, jouw aandacht en energie aan al de dingen die je niet wil in jouw leven?

Kom naar onze gratis info-avond life coaching, en inspireer jezelf.

(geïnspireerd door Dr. Dyer en Steve Crabb)

Een coach wandelde vooraan in de aula terwijl ze les gaf over stress management aan haar publiek. Terwijl ze een glas toonde gevuld met water, verwachtte iedereen dat ze de "half vol of half leeg" vraag zou stellen. In de plaats daarvan vroeg ze, met de glimlach op het gezicht: "Hoe zwaar is dit glas water?"

De antwoorden uit het publiek varieerden tussen de 250 gram en de 500 gram.

De coach antwoordde, "Het absolute gewicht heeft geen belang. Alles hangt er van af hoe lang ik het vast hou. Als ik het voor een minuutje vast hou, dan is er geen probleem. Als ik het voor een uur vast hou, dan krijg ik pijn in mijn arm. Als ik het voor een dag vast hou, dan wordt m'n arm gevoelloos en verlamd. In elk van die gevallen, verandert het gewicht van het glas niet, maar hoe langer ik het vast hou, hoe zwaarder het glas wordt."

De stress en zorgen in ons leven zijn precies zoals dat glas water. Als je er eventjes over denkt, dan is er geen probleem. Als je er langer over denkt, dan begint het pijn te doen. En als je er de hele dag over denkt, dan voel je je verlamd - onbekwaam om ook maar iets te doen.

Onthou om het glas neer te zetten en neem ook geen glazen water van anderen aan ..

(gebaseerd op een verhaal dat mijn Engelstalige collega, Gloria Hammett, deelde)